Vervolg

November was een ‘rustige’ maand, die voorbij vloog. Begin december hadden een ‘weekendinvasie’ van 50 scholieren uit Vista Serrana met begeleiders. Aan Ari was op het laatste moment gevraagd om ‘passende’ huisvesting te vinden. Die was er niet echt omdat er weer een regionale feestdag was. Uiteindelijke bleek het huis van Jara (is van haar zuster) een oplossing te kunnen bieden. Ik was er nooit in geweest, maar het is inderdaad ingericht voor redelijk grote groepen. Maar niet voor meer dan 50 personen. Dus een aantal van de begeleiders bij ons in huis. Alles meegenomen uit Vista Serrana. Het was een groot feest, maar niet al te vaak.

 

Op 12 december werden in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam door IHLIA  20 'Roze Levensboeken' gepresenteerd. Eén ervan is aan mij gewijd. Tijdens de presentatie werd gemeld dat ik helaas inmiddels was overleden. Gelukkig ware Ary-Jan, Mary en Martien aanwezig om te vertellen dat ik nog steeds in leven ben.

Vorige week een lang weekend naar Vista Serrana, waar ik me weer verbaasde over het aantal grote, luxe huizen dat er is neer gezet en over de wijze waarop verdiepingen op de simpele huizen wordt gezegd en luxe gevels worden toegevoegd.

Ik ben kennelijk niet de enige want 2 avonden geleden waren er plotseling 20 politieauto’s met inzittenden en werden een heleboel mensen aan gehouden … Men zocht drugs en wilde weten op welke wijze al dat bouwen werd gefinancierd. Leuke Kerst!

En dat is dan meteen een mooi moment om iedereen Prettige Kerstdagen en een voorspoedig 2014 te wensen.

PS

Het heeft me twee uur gekost om deze tekst, maar vooral de plaatjes geüpload te krijgen. Dat is niet echt lekker werken.

Nagekomen bericht

Ik had het hieronder staande bericht wel geschreven, maar niet ‘gepubliceerd’. Daarom alsnog.

Oktober was niet alleen de maand waarin Mary in Jacumã was, maar ook het ECIL congres van 22-25 oktober in Istanbul (http://ecil2013.ilconf.org/). Daar is jaren aan gewerkt.

Mary en ik reisden samen tot Lissabon en we konden een upgrade naar de Businessclass krijgen. Die zat half vol. Voor Mary was het de eerste keer op een intercontinentale vlucht. Toen ik op de knop ‘bed stand’ drukte en de stoel uit zichzelf de bijna horizontale stand innam, leverde dat de nodige hilariteit op. Met alles erop en eraan, noemde ze het traject een ‘feestje’. De enkele keer dat het me lukt om zo te reizen, ervaar ik het ook zo.

ECIL was een groot succes. Ik presenteerde een ‘invited paper’ en het was leuk om te praten met Paul Zurkowski die in 1974 de term ‘information literacy’ introduceerde. Hierdoor is hij denk ik de meest geciteerde persoon in het vakgebied. Ik moest indertijd naar Londen reizen om het artikel te kunnen lezen. We hadden een leuk gesprek, dat hij later in later in een interview als een van de hoogtepunten van de conferentie noemde. Nu ik toch naast mijn schoenen loop: in het voorjaar gaf ik een gastcollege in mijn oude lsg van de UvA. Door de studenten is het aangegeven als een van de highlights van de module ……

Voor de laatste dag van de conferentie waren diverse ’tours’ georganiseerd. Om niet zelf alles te hoeven uit te zoeken, maar voor dagtour ingeschreven. Ik  was mijn wekker en gsm vergeten …. En werd om 8:00 wakker en de vertrektijd was 8:30. Dus na enige aarzeling toch het bed uit en hollend naar de verzamelplaats waar ik (zonder scheren en ontbijt) om 8:25 hijgen aankwam. Om vervolgens tot 9:00 te moeten wachten op enkele laatkomers, die ongegeneerd aankwamen.

Ik heb het niet zo op die groepen, maar het scheelde bij de kassa’s bij het Tokapi paleis, Aya Sofia, Blauwe Moskee, Tapijtenverkoper en de Grand Bazaar ….. Maar overal dikke drommen mensen, waar ik dan gelukkig meestal overheen kan kijken. Het is me voor het eerst gelukt om mijn ‘groep’ kwijt te raken. We moesten op een bepaald tijdstip ergens zijn, ik was 5 minuten te laat en zag de gids niet en geen enkel bekend gezicht. Naar de plaats waar we uit de bus waren gestapt …. Ook geen bekenden. Toch nog een keer naar de andere plek …. Weer terug bedacht ik om naar de volgende ‘bezienswaardigheid’ te gaan. Maar na 5 minuten toch maar weer terug en ja hoor, plotseling hoorde ik uit vele manden ‘Albert’ … en daar kwam mijn groep aanlopen. Ze waren op precies het juiste moment van de afgesproken plek weggegaan en hadden ergens anders staan wachten. Dat herhaalde zich nog een paar keer op die dag. Niet echt handig.

Oh ja! Hier praten Paul Zurkowski en ik met elkaar. Ik reageerde even op een opmerking van zijn dochter ......

De volgende dag moest ik om 7:00 op om naar het vliegveld te gaan en heb me maar laren wekken…..

En wat lees ik vandaag

European Commission

has approved an investment of €10 million from the European Regional Development Fund (ERDF) to complete the restoration of the maritime character of the Mont Saint Michel in Basse Normandie, France. The project aims to protect the biodiversity and ecosystem, and reduce the CO2 emissions on the Mont...more http://lnkd.in/rseHDn

Oud nieuws

Oud nieuws

Juli is alweer zijn laatste week ingegaan en ik ben ergens in mei blijven steken. Ik heb dus niet verteld dat toen we de vrijdag voor Moederdag om 9 uur op het punt stonden naar Vista Serrana te gaan de elektriciteit uitviel. Omdat de auto geparkeerd stond voor de garagedeur die niet met de hand kan worden geopend en pogingen om de auto voor de andere deur te manoeuvreren, mislukte, moesten we  wachten totdat om 2 uur ’s middags de toelevering weer was hersteld.

Omdat juni de maand is met statistisch gezien de meeste neerslag (381.5 mm tegenover december: 37.4 mm) besloten we de regen te ontlopen en de verjaardag van Ari in Amsterdam te vieren en aanwezig te zijn op de jaarlijkse DaVinci Zomerborrel op 21 juni.

Na de verjaardag van Ari zijn we langs de Belgische kust en Normandië tot aan St Malo gekomen. Omdat het onzin was de tent uit Brazilië heen en weer te vervoeren hadden we een nieuwe besteld. Die dingen kosten bijna niets meer. Deze was alleen iets kleiner dan de al kleine tent die we hebben, maar het luchtbed paste er precies in. Alleen het weer …. Ik hoef jullie niets te vertellen. Koud en regenachtig. Zo’n 45 jaar geleden waren we met Ton (en toen) Trees) in december op de Mont Saint Michel geweest. We waren de enigen die er toen overnachtten en er liepen overdag nog een paar losse toeristen rond. Nu is er op de kust een satelliet gebouwd met hotels, camping, supermarkt enz. en een busstation voor de ‘navette’, want je mag er niet meer met de auto naar toe. Wel lopend (40 minuten). Er wordt nu de laatste hand gelegd aan een geheel nieuwe toegangsweg die op palen staat. Op de Mont Saint Michel zelf is nauwelijks iets veranderd, misschien wat meer winkels en een overvloed aan toeristen. Het was werkelijk filelopen.

Terug in Nederland was de Zomerborrel weer een succes met oude en nieuwe gezichten.

24 juni een dagje Giethoorn naar vrienden van Mary (Ina & Steven). Daaraan vooraf weer Haanstra’s ‘Fanfare’ bekeken. Het viel ons op dat de rol van Albert Mol in de film veel kleiner is dan dat we ons dat herinnerde. We boften met het weer, zonnig en geen regen.

Na eeuwen weer eens een middag. Het is een mooi park geworden, maar veel dieren zitten toch wel opgesloten in kleine ruimtes. De volgende keer toch maar weer naar zuidelijk Afrika.

Vervolgens een middagje Pampus met Mary en Gerda. Mary had weer eens een prijs gewonnen. Pampus

Vervolgens nog een paar dagen naar Luxemburg, Camping Reenert die del uitmaakt van een veel grotere ‘textielcamping’ Fuussekaul in Heiderscheid. Vandaar een dagtripje naar de hoofdstad en een dagje luieren voor de caravan. Het was maar goed dat we die gehuurd hadden want het was koud en regende af en toe.

4 juli weer naar Brazilië, zoals gebruikelijk via Lissabon. We hadden voor de ‘lange stop’ gekozen, zodat we na wat sightseeing konden lunchen met collega Maria-José Vitorino.

In Jacumã werd het weer duidelijk werd dat je hebt leugentjes, leugens en statistiek. Zo goed als iedere dag regen en erg veel muggen. Ik had een grote voorraad Deet meegenomen, maar daar trokken ze zich niet veel van aan. Gelukkig was er ook een voorraad zalf voor na de beet meegenomen. Gisteren 23 juli was het de eerste ‘stralende’ dag. Nu maar hopen dat het zo blijft.

En misschien het belangrijkste nieuws: Neta is in verwachting! Ze begint al behoorlijk dik te worden, maar loopt nog rustig te hollen, hoewel geen rondjes door en om het huis achter Neto aan) en springt nog overal bovenop. Ze hebben allebei een nieuwe hobby: op tafels liggen. Zal wel te maken hebben met een beter uitzicht.

Ari heeft op zijn Facebook pagina foto’s geplaatst van de op de verschillende trips:

Artis

Frankrijk 

Giethoorn 

Lissabon 

Luxemburg 

Pampus 

Europareis

9 April gingen we naar Europa. Arí voor een vakantie en voor mij een combinatie van vakantie en werken. Na een vertrek tijd om 22:40 uit Recife, met een overstap in Lissabon, waren we de volgende dag 45 minuten na de landing op Schiphol we al weer 'thuis' in de woning in Amsterdam. Maar 6 graden viel een beetje tegen. Aan de bomen en struiken was nog niet veel kleur te zien. 

Van 17 t/m 19 april was ik in Sibiu. Daarover schreef ik al eerder. 

Op 22 april was ik laar om naar Belgrado te gaan voor 3 workshops en een presentatie in de Nationale Bibliotheek. http://www.bibliotekaplus.rs/. De eerste workshop was in Sremska Mitrovica, 70 km van Belgrado en ooit 'hoofdstad' van het Romeinse Rijk. De tweede workshop was in Belgrado zelf. 26 enthousiaste mensen. De reistijd voor de 3^e workshop was wat langer, naar Uzice. 3 uur reistijd: pickup time 05:30! 'Uit en thuis' 15 uur. Dat was wel een beetje (te) veel van het goede. In Belgrado rijden naast nieuwe trams er ook nog exemplaren die volgens mij van voor de 2e Wereldoorlog dateren. En ik ‘spotte’ nog een echte Trabant rondrijden.Trabant

Omdat we ‘toch’ in Nederland waren, was het wel leuk om de festiviteiten rond de troonswisseling van dichtbij mee te maken. Hoewel hij niet Willen IV wil heten, is hij wel de vierde 'vorst' voor zover voor mij: na Wilhelmina, Juliane en Beatrix. En verder natuurlijk genieten van het zeer rijke cultuuraanbod dat Amsterdam heeft. Zo was ik op 1 mei in Felix Meritis. Een concert van het Ragazze Kwartet.  Mooie muziek, prachtig gespeeld. Zie ook YOUTUBE

mei was er een prachtig concert in een overvol Concertgebouw. ‘Louter Schumann’ met een prachtig pianowerk van Ronald Brautigam. Wil wel graag weten welke kapper zijn haar zo stralend wit weet te krijgen,Louter Schumann

Op 4 mei was het toch weer tijd om naar ‘huis’ in Jacumã te gaan. Inmiddels hadden de bomen en struiken hun best gedaan en stonden nu volop in bloei.

We boften, en kregen voor de vlucht naar Lissabon (2,5 a 3 uur) een upgrade naar de businessclass gekregen, en kon weer smullen van de heerlijke inktvis die ze dan serveren.

We waren een half uur eerder aan dan schematijd en ook hier ging alles heel snel. En alweer boffen want gelukkig waren al de vier bagagedelen geariiveerd. Koffer stoornis Schiphol

Dit weekend naar Vista Serrana vanwegen Moederdag.

Sibiu

Van 1991-1995 was ik coördinator van een Tempus (Europese Unie) project ‘Updating library and information sciences in Romania’. In dat project hebben we de automatisering van zeven universitaire bibliotheken aangepakt. We brachten computers, software en trainden het personeel. Ik ging twee keer per jaar naar Roemenië toe en gaf dan tevens onderwijs aan de Universiteit van Boekarest.  Pas in 2005 kwam ik weer in Boekarest en heb toen een paar jaar onderwijs gegeven. 

De situatie die ik in 1991 aantrof, twee jaar na de ‘revolutie’, was erbarmelijk. Weinig eten, geen zuivelproducten, in de rij voor brood waarin het overgebleven brood van gisteren was verwerkt. Zo goed als geen groente en fruit. Toen ik in 2005 terugkwam was die voedselvoorziening ‘op orde’, maar niet voor iedereen bereikbaar. Ook de typisch ‘Sovjet’ inrichting van de winkels was verdwenen. Maar verder was er weinig veranderd. In de jaren daarna is er toch een zekere versnelling op gang gekomen. 

Wat tijdens het Tempusproject een moeilijk element was, was het feit dat de mensen niet wilden samenwerken. Iedereen wilde wat hij had voor zichzelf houden en niet delen.

Eind 2012 werd ik gevraagd deel uit te maken van de ‘Cientific Committee’ van de 4e conferentie ‘Information Science and Information Literacy’ en de keynote speech te houden. bcu.ulbsibiu.ro/conference Dat was natuurlijk een mooi excuus om weer eens naar Roemenië te gaan. Dus was ik de afgelopen week in Sibiu. Sibiu Stad. Ik was daar nooit eerder geweest. Het ‘probleem’ van het niet samen willen werken speelt nog steeds. Zo veel mogelijk alles voor jezelf houden. Niet echt bevorderlijk voor verdere groei en ontwikkeling.

De eerste avond van de conferentie was het diner in Hermania, het oude concertgebouw. De tweede avond naar een restaurant in Sibiel, 22 kilometer van Sibiu. Bij beide gelegenheden stonden er op tafel karafjes (3/4 liter) met een jeneverachtige drank. In elk geval minstens 40%. Dat werd gedurende het hele diner gedronken, naast het water en de wijn. 

Volgende week: Servië 

Zo maar

Van ‘zo maar’ naar ‘zomer’ is via het toetsenbord niet zo’n grote stap. Naar ‘zomertijd’ kost wat meer tikwerk. Maar het gaat allemaal wel snel. Gisteren las ik nog dat het in Volkel (mijn oude vliegbasis) 10,7 graden had gevroren en nu lees ik dat het zondag misschien 20 graden wordt. Typisch Nederland.

Hier hebben we de laatste dagen volgens het weerbericht in het ‘Joural National’ de hoogste temperaturen van Brazilië 33 graden. Het waait bijna niet, dus is het inderdaad behoorlijk warm.

De droogte in het noorden houdt aan. In sommige gebieden heeft het langer dan een jaar niet geregent. Toen we twee weken geleden een paar dagen naar Vista Serrana gingen begon na 100 kilometer de droogte. Ongelofelijk, alle ´waterplaatsen´ drooggevallen, dor, dor dor, zo goed als geen gras meer te zien. Als het afgelopen dinsdag´Sint Josef´in Vista Serra niet zou regenen, zou er nog een droogteperiode aankomen. En zowaar, het heeft daar de hele nacht geregend. Maar dat was een uitzondering.

Ook de watervoorziening in Joao Pessoa dreigt problemen te krijgen. De twee meren waaruit het water wordt betrokken hebben een té laag peil bereikt en wordt er gesproken over randsoenering. Ik weet niet in hoeverre zich dat uitstrekt naar de gemeente Conde, waarvan wij deel uitmaken, maar wij zullen er niet veel last van hebben. Volgens schema vertrekt ons vliegtuig morgenavond (dinsdag) om 23:50 naar Lissabon en dan woensdag door naar Amsterdam.

Arí heeft zoals gebruikelijk zijn koffer al gepakt. Ik wacht te vaak tot het laatste moment, met als gevolg dat je dingen vergeet. Maar zoals we vroeger zeiden: ‘we kopen gewoon alls nieuw’.

We blijven bijna in maand in Europa. Ik ga naar Sibiu (Roemenië) voor een conferentie (http://bcu.ulbsibiu.ro/conference/) en vier workshops in Servië. Een bijdrage aan de ‘Media Literacy Week’inTbilisi (Georgië) gaat niet door. Vermoedelijk wordt dat volgend jaar.

Vooruitgang

Google Maps heeft het nu mogelijk gemaakt verder in te zoemen in onze omgeving in Jacumã (https://maps.google.com/maps?q=-7.281068,-34.79976&ll=-7.281146,-34.799739&spn=0.001796,0.002838&num=1&t=h&z=19
Het huis, tuinen en zwembad zijn goed te zien. Wat nog niet te zien is dat er een 'rondweg' is gemaakt om de hoofdstraat van Jacumã te ontzien. Komende vanaf Conde sla je voor Jacumã rechtsaf. Het grootste deel van het jaar is het niet nodig, maar met feest- en vakantiedagen kan het aardig druk zijn. En daarmee heeft ook de eerste rotonde zijn intrede gedaan. Ook de toegang vanaf Joa Pessoa is gewijzigd. In plaats linksaf op een T-kruising, moet je nu eerst 800 meter richting Conde en dan terug richting Jacumã. Daarbij zijn een paar ingewikkelde 'retorno's gemaakt. Het ziet er allemaal een beetje overdreven uit.

Afgelopen maandag (25 maart) ben ik uitgegleden op de natte tegels ... Een wond boven mijn rechteroog bloedde zo erg, dat ik naar Conde moest om het te laten hechten (ca 4 cm). De bloeduitstorting is nu mijn oogleden voorbij en hangt als een dikke blaas onder mijn oog. Maandag mogen de hechtingen eruit, maar voorlopig ga ik dus met drie wenkbrouwen door het leven.  

PS.
Net even in zee en vervolgens in het zwembad (te zien op de foto) gezommen. Watertemperatuur 32 graden .....  Heerlijk

Plannen

Tja plannen en ‘plannen’. Ik las mijn vorige verhaaltje nog even door. In plaats van dat ik beter werd, werd ik zieker. Hoge koorts, vreselijk misselijk, niet kunnen/willen eten. Na en week was ik ongeveer 7 kilo afgevallen. Toen de koorts wat gezakt was naar de ‘posto medico’. Na een venijnige prik in mijn vinger werd vastgesteld dat ik ‘diabetes’ had. Geen leuk vooruitzicht. Vooral het regelmatige prikken in mijn vinger leek mij minder geslaagd. De volgende dag naar een kleine privékliniek vlakbij voor een echte bloedtest. Daar werd me gevraagd of ik een infuus wilde om een beetje op te knappen. Goed idee! Maar eerst een doktersonderzoek. Na 5 minuten kwam de eerste uitslag van de bloedtest al: alles OK. Toen het infuus. Dat bleken er twee te worden. Het eerste infuus liep na verloop van tijd vast en voor de tweede konden ze geen geschikte ader vinden. Ik leek wel een speldenkussen. Alles bij elkaar duurde het 2 uur voordat 2 x 0,5 liter naar binnen was. Inmiddels was de tweede uitslag ook bekend: ook OK. Dus grote opluchting. De arts hield het op een maaginfectie. Dus met allerlei medicijnen naar huis, waaronder een stevig antibioticum.

We zouden 23 januari naar Nederland gaan, maar omdat de paspoorten er nog niet waren, konden we niet weg. Bellen met de ambassade om de codes van de postverzending te weten te krijgen. Die van Ari was bekend. Mijn paspoort lag nog op de ambassade. Op het postkantoor hier bleek zijn paspoort al drie dagen te liggen, maar omdat zijn voornamen op de envelop stonden (plus het volledige adres) ‘dachten’ de ‘dames’ dat het om een heel ander iemand ging. Wij razend. Enfin Ari wilde niet alleen vast vooruit naar Nederland. Op de 29^e kwam mijn paspoort aan en zijn we de volgende dag meteen vertrokken. Zodoende kon ik 1 februari naar de huisarts (ik sta nog steeds ingeschreven bij de studentenartsen). Omdat ik geen afspraak meer kon maken, ging ik naar het inloopspreekuur om vast bloed te laten prikken. De arts was echter zo vriendelijk om mij toch helemaal te onderzoeken. Ze had geen idee wat het kon zijn. In elk geval was mijn bloeddruk veel te hoog. Maar dat kan goed ‘wittejassenbloeddruk’ zijn, daar had mijn moeder ook last van. Doorgestuurd naar het OLVG, waar er 7 buisjes bloed werd afgenomen. ’s Middags belde ze me met de mededeling dat er een aantal waarden niet goed waren, maar dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik zou de 13^e februari terugkomen. 

De volgende dag door naar Avoriaz waar we dus eigenlijk de 27^e hadden moeten arriveren. Maar dus nog net op tijd om met Gerda erbij de verjaardag van Mary te vieren. De volgende dag moesten ze weer terug naar Nederland. Ik was veel te slap om te skiën, dus Ari ging alleen. Trouwens, je kon bijna geen hand voor ogen zien vanwege de sneeuw. Maandagochtend ging Ari weer enthousiast de deur uit, om een paar uur later met een grote mitellaconstructie terug te komen. Gevallen en schouder uit de kom. Het had weinig zin om eerder naar Nederland terug te gaan, dus gebleven en veel gelezen. Want het weer was bar en boos, enorm veel sneeuw iedere dag.

Het was mij intussen duidelijk dat ik de reis naar India moest afzeggen. Dat werd me niet in dank afgenomen, maar het was niet anders.

Terug in Nederland weer bloed afgeven en later urine. Eind deze week krijg ik via e-mail de uitslag.

Aan het realiseren van de workshop in Wroclaw hadden we twee jaar gewerkt … het is niet zo ver weg…. en de workshop was maar één dag. Dus gegaan. Het was een hele hijs, maar een leuk ‘publiek’. In plaats van de gebruikelijk 20-25 deelnemers waren er ruim 70.

Vervolgens stond de afscheidsreceptie van Mary op het programma. Dat was een hele leuke gebeurtenis met heel veel cadeautjes. Als tegencadeautje bood Mary een optreden van Bellisama-la-Cantante 

De volgende dag zijn we weer naar Jacumã vertrokken.

Je kunt dus veel ‘plannen’,  je moet maar afwachten wat er gebeurt. Maar ik herhaal tijdens mijn workshops wat Darwin geschreven schijnt te hebben: "...it is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change...“

Bijpraten

Het huis ziet er weer strak en schoon uit. Ik had eigenlijk ook wel zo’n opknapbeurt nodig, want ik lag ziek in bed. Griepachtige verschijnselen, koorts, heel misselijk, neiging tot overgeven. Ik ben nooit goed geweest met anti peristaltische bewegingen en als je dan een lege maag hebt… Enfin vorige week leek het over te zijn maar nu weer verkouden en misselijk. Het zal wel weer een keer overgaan.

Woensdag vertrekken we naar Europa (vertrektijd 23:30) voor een skivakantie in Avoriaz en 12 en 13 februari naar India (Punjabi) voor een keynote speech en een workshop over MIL (Media and Information Literacy) en dan naar Wroclaw (Polen) voor een workshop over hetzelfde thema.

Voor India is een visum vereist. Je kan op internet het aanvraagformulier invullen, afdrukken, ondertekenen en opsturen met paspoort, kopie gele koorts ed. Het heeft me vier dagen gekost om de formulieren gereed te krijgen. Deels omdat het systeem niet reageerde, deels omdat de internetverbinding weer dacht dat hij een stoplicht was.

Tijdens het invullen bleek dat het paspoort van Ari niet meer 6 maanden geldig was na inreis. Het was nog maar 5 maanden geldig ….. en dat voor 5 dagen in februari.

Ik vind het geen prettig idee om mijn paspoort op te sturen, maar het kon niet anders, dus aangetekend per SEDEX. Je kon het mooi volgen op internet en na 2,5 dag was het inderdaad op de ambassade van India. Je zou dan de status via hun website kunnen volgen. Maar al wat ik zag was opnieuw een scherm waarop ik de gegevens moest invullen, of een scherm dat de aanvraag niet bekend was. Meestal is zo’n visum een stikker die in je paspoort wordt geplakt. Ze zouden dus ook gewoon alleen de stikker kunnen sturen.

Enfin afgelopen woensdag een telefoontje van de ambassade dat we beter een toeristenvisum kunnen aanvragen dan een conferentievisum. We konden de nieuwe aanvragen dan per e-mail opsturen. Twee dagen later een telefoontje dat mijn aanvraag was goedgekeurd, die van Ari niet.

Heel vervelend, maar niets aan te doen.

Ik werd ’s nachts wakker met de vraag hoe het zit met het binnenkomen van Europa voor Ari. Tot nu toe gaf dat in Lissabon geen problemen. Dus ik mijn bed uit, internet: Brazilianen hebben geen visum nodig, maar hun paspoort moet 6 maanden geldig zijn na inreis ……..

Wat te doen? Proberen met een spoedprocedure een verlening cq nieuw paspoort te krijgen of ‘gewoon’ de gok nemen met het risico dat Ari wordt teruggestuurd en ik door ga naar Amsterdam.  

Wat een dag!

Gistermorgen vroeg naar Police Federal inJoao Pessoa. Omdat het internet weer als knipperlicht werkte konden we geen afspraak maken. Dus in de rij, zo’n 60 mensen ….maar het viel mee, de meesten kwamen een identiteitskaart ophalen. Een ‘Passaporte de Emergência’ wordt alleen voor zeer speciale omstandigheden afgegeven. In ons geval werd het verzoek afgewezen.

Onze paspoorten zijn al bijna 12 werkdagen onderweg. Ari heeft via internet een nieuw paspoort aangevraagd, maar dat duurt een week en is dus te laat. Hopelijk komen ze maandag aan en dan willen we bij een ander kantoor van de Police Federal proberen alsnog een nieuw, cq een verlenging van 1 maand te  krijgen. Maandagavond weten we dus meer.

Zoals gebruikelijk ‘als’ we een en ander geweten hadden, dan hadden we het anders gedaan. Meteen een nieuw paspoort aangevraagd en die zouden we nu dan al een week hebben. Maar het tijdverlies door de slechte internetverbindingen hebben wel een vervelende rol gespeeld.

Thuis gekomen bleek de elektriciteit uitgevallen te zijn. Er ging het verhaal dat er een explosie en brand was geweest. Dus afwachten hoe lang het zou duren.

Ik had geen zin om thuis te lunchen, dus naar Nelson hier vlakbij de nieuwe stamkroeg. Een ‘sopa’ en ‘macaxiera frita’ is voor mij soms meer dan voldoende.

Na een uurtje had ik het wel gezien en ging naar huis. Daar bleek de sleutel van de glazen deur niet meer in mijn broekzak te zitten. De sleutel zit aan een lang koord. Eerst de sleutel erin, dan een potlood en vervolgens mijn leesbril. Dus lag het voor de hand te concluderen dat bij Nelson aangekomen, ik bril en potlood uit mijn zak gehaald, dus ligt het daar op de grond.

Ik dus terug, toch goed oplettend of hij op het strand lag. Nee dus. Maar ook niet bij Nelson. Dus weer terug. Goed opletten, maar nee hoor.

Gelukkig was er na 4 uur weer stroom, maar geen internet.

En toen kwam Francisco … (de mannelijke helft van mijn nieuwe ‘koppel’), praat voor mij volstrekt onverstaanbaar, ik zeg op goed geluk ‘ja’ en ‘nee’) met de sleutel aanlopen. Hij had hem in de Palmentuin gevonden. Voor mij een volstrekt raadsel: zo’n sleutel kruipt toch niet uit zichzelf naar boven! Maar ik wel blij

Er lopen meerdere mensen rond met stapels kopieën van film en muziek dvd’s. Meest drie voor 5 real ( zeg maar 1 euro per stuk). Vanmiddag ‘scoorde’ ik ‘De Heineken ontvoering’ en ‘Doodslag’.

We kopen wel af en toe film dvd’s, maar we kijken er zelden naar. Ik denk dat er hier ‘kijktijd’ voor meer dan een jaar ligt.

’s Avonds om 21:00 kwam de eigenaar van de internetnet provider (klopt taalkundig niet) langs om de instellingen te corrigeren. Door het uitvallen van de stroom waren storingen ontstaan. Dat was snel gedaan en hij bleef nog even hangen voor een praatje. Nou ‘hangen’, met zijn grote, dikke lijf paste hij precies in de stoel. Hij heeft 400 klanten en weet ook dat hij te weinig capaciteit heeft om die allemaal te bedienen. Zo aan het eind van de middag en in het weekend ziet hij de ‘meter’ omlaag vliegen.

Vandaag geen foto's, dat duurt te lang. Dus tot zover maar weer even.

Vervolgens

Gisteravond kwamen er plotseling 2 katten langs: een wat oudere lapjeskat en een schriele, witte jonge poes. De honden vonden het helemaal niets. De lapjeskat verdween snel en de witte ging gewoon op een van de stoelen op het terras zitten. Neta is vervolgens bijna 2 uur bezig geweest met blaffen tegen de poes. Die bleef gewoon rustig zitten …. Ik ben vervolgens naar bed gegaan.

Vanmorgen bleek dat de witte poes het ‘hondenhuis’ weer als ‘thuis’ had geaccepteerd (mogelijk daar ooit geboren), maar ook graag wilde eten. En ja hoor, de visrestjes hadden de voorkeur boven de kiprestanten. Verder wil ze graag ‘aangehaald’ worden, maar tja, wie niet.

Het 'tuinieren' hier in de tropen is best gecompliceerd. Mijn 3 tamarindaboompjes zijn 30 cm groot geworden en zagen er prachtig uit. Gisteren in 1 dag door de zon 'opgegeten'. Niets van over. Ik ben succesvoller met het kweken van palmbomen. In ieder geval het type dat we hier hebben. Het schijnt merkwaardig te zijn, want ze zijn duur, en het lukt mij steeds.

Het is nu zomer/vakantie tijd hier. Dus op het strand mensen (vooral onder parasols) en lange rijen in de ‘mercadinho’ voor boodschappen en de enige ATM in Jacuma.

Klus klaar

Klus klaar

Ik loop weer hopeloos achter. Afgelopen vrijdag is de opknapbeurt van het huis afgerond. Scheuren uitgehakt en opnieuw gevuld, nieuwe stuclagen aangebracht (dus veel schuren en dus nog meer stof). Minimaal vijf mensen over de vloer die deels van eten en drinken moeten worden voorzien.

Zoals Mary schreef: ‘je bent je huis kwijt’

Om het nog iets ongemakkelijker te maken werd ik ziek. Griepachtige verschijnselen, misselijk (ik ben nooit goed geweest in ‘overgeven’ en als je dan al niets in je maag hebt, is het heel vermoeiend), koorts tot 40 graden ’s avonds. Enfin, het oude adagio gecombineerd: zonder medicijnen duurt het een week, met medicijnen 7 dagen. Ik ben er nu bijna vanaf, het voelt alleen nog maar als een verkoudheid….

Rond 'Oud en Nieuw' was er een kleine invasie uit Viesta Serrana .... 3 volwassenen en 2 kinderen ..... maar de hele dag bezig met er voor te zorgen dat er genoeg eten is ..... en er wordt veel gegeten en gedronken.

Intussen moest een en ander georganiseerd worden voor de acceptatie voor een keynote speech en een workshop in Punjabi University, India. Als EU-burger ben je gewend zonder problemen grenzen te overschrijden. Voor India lag het iets anders. Er is weliswaar een systeem om via internet de visumaanvraag te doen, maar daarna moet het paspoort bij de ambassade worden ingeleverd. Er waren veel problemen met het systeem en het heeft me bijna een week geduurd tot ik de aanvraag kon afdrukken. De betaling moet via een bankcheck gebeuren… dus naar  mijn bank in Joao  Pessoa, (over Joao Pessoa later meer) kopieën van ‘Yellow fever injections’, pasfoto’s die niet het juiste formaat hebben. en zo voorts….

Gistermiddag had ik alle documenten klaar ….. zowel voor Ari als mijzelf.     Dus naar het postkantoor om een en ander, inclusief het paspoort zo veilig mogelijk te verzenden. Dat is gelukt ….. blijkt het dat het drie dagen duurt voordat de post daar aankomt. Dus afwachten maar.

Dan ligt er het verzoek om op 20 februari een workshop in Wroclaw, Polen te geven, om een eerdere toezegging waar te maken.

Genoeg voor vandaag.