Ik las de afgelopen week een leuk verhaal in het Parool over waarom Mark vd Werf geen leraar meer wilde zijn. Twee
herinneringen van mijzelf. Heeeeel lang geleden volgde ik tijdens mijn studie
sociologie aan de Universiteit van Amsterdam een cursus ‘vakbekwaamheid’ om op
1e graad niveau onderwijs te kunnen geven. Twee stages maakten
deel uit van de cursus. De eerste deed ik op de Rietveld academie,
ongebruikelijk maar heel leuk. De studenten deden net alsof ik er niet was en er waren interessante docenten. De
tweede was op een middelbare school in Hoofddorp. Een klas vol met vooral
kinderen van KLM personeel. Ik had hiervoor 4 jaar als steward bij de KLM
gewerkt en herkende het meteen: ‘ppfffff dit jaar weer met de Kerst naar Rio’.
In eerste instantie was ik daar
‘assistent’ en mocht de box met achtergrondmateriaal voor het schrijven van het
opstel meeslepen. Vervolgens mocht ik alleen opzicht houden tijdens de periode
die voor het schrijven was toegeschreven.
‘Je zit nu al een tijd niets te doen,
heb je hulp nodig? ‘Nee ik schrijf zoiets altijd de avond van tevoren en krijg
altijd een 7’. Meester mogen we de klassen rond voor ….. Ik weet niet meer
waarvoor, maar het werd me, nadat ze toestemming hadden gekregen, wel duidelijk
dat ze de boel bedonderden en dat de hele klas dat wist. Vervolgens ontstond de
situatie dat zij buiten en ik op de drempel van het lokaal stond en hen
‘sommeerden’ weer in de klas plaats te nemen.
Vervolgens de vraag ‘waarom’. Toen kwam
de machtsstrijd. Ik realiseerde me het dilemma: als ze niet zouden gehoorzamen,
kon ik mijn aspiratie om leraar te worden wel opgeven. Voor hen was het
gehoorzamen aan mijn opdracht natuurlijk een vreselijk gezichtsverlies. Dus ik
zeg ‘omdat IK het zeg!’
Tot mijn opluchting zwichtten ze en
gingen onder hoongelach weer de klas in. Met mijn 1,95 lengte had ik toch een
voordeel.
Tijdens die cursus moesten we ook lessen
aan elkaar geven. De eerste keer dat het mijn beurt was, kreeg ik na 3 minuten
een volledige black-out. Na, voor mijn gevoel uren, begon ik gewoon opnieuw.
Bij de nabespreking bleek dat niemand dit had opgemerkt.
Uiteindelijk ben ik toch nog ‘meester’
geworden, bij de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Pretoria (en
als gastdocent in Boekarest, Tallinn, Beijing etc)
Toen ik na een college bij de
Universiteit van Pretoria terug liep naar mijn appartement, kwam
plotseling het gevoel bij mij op dat de studenten denken dat ik de ‘waarheid’
vertel. Dus de volgende keer opende ik het college met die vraag. Inderdaad,
bijna alle vingers gingen omhoog. Grote verbaasdheid toen ik probeerde uit te
leggen dat ik alleen maar ‘mijn’ waarheid vertelde en dat het hun taak was om
te onderzoeken in hoeverre ik gelijk had. Ze vonden het een leuk perspectief.
Van al mijn onderwijsactiviteiten vond
ik het stimuleren van de studenten het leukst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten