Nog net september

​

Ik las de afgelopen week een leuk verhaal in het Parool over waarom Mark vd Werf geen leraar meer wilde zijn. Twee herinneringen van mijzelf. Heeeeel lang geleden volgde ik tijdens mijn studie sociologie aan de Universiteit van Amsterdam een cursus ‘vakbekwaamheid’ om op 1^e graad niveau onderwijs te kunnen geven. Twee stages maakten deel uit van de cursus. De eerste deed ik op de Rietveld academie, ongebruikelijk maar heel leuk. De studenten deden net alsof ik er niet was en er waren interessante docenten. De tweede was op een middelbare school in Hoofddorp. Een klas vol met vooral kinderen van KLM personeel. Ik had hiervoor 4 jaar als steward bij de KLM gewerkt en herkende het meteen: ‘ppfffff dit jaar weer met de Kerst naar Rio’.

In eerste instantie was ik daar ‘assistent’ en mocht de box met achtergrondmateriaal voor het schrijven van het opstel meeslepen. Vervolgens mocht ik alleen opzicht houden tijdens de periode die voor het schrijven was toegeschreven.

‘Je zit nu al een tijd niets te doen, heb je hulp nodig? ‘Nee ik schrijf zoiets altijd de avond van tevoren en krijg altijd een 7’. Meester mogen we de klassen rond voor ….. Ik weet niet meer waarvoor, maar het werd me, nadat ze toestemming hadden gekregen, wel duidelijk dat ze de boel bedonderden en dat de hele klas dat wist. Vervolgens ontstond de situatie dat zij buiten en ik op de drempel van het lokaal stond en hen ‘sommeerden’ weer in de klas plaats te nemen.

Vervolgens de vraag ‘waarom’. Toen kwam de machtsstrijd. Ik realiseerde me het dilemma: als ze niet zouden gehoorzamen, kon ik mijn aspiratie om leraar te worden wel opgeven. Voor hen was het gehoorzamen aan mijn opdracht natuurlijk een vreselijk gezichtsverlies. Dus ik zeg ‘omdat IK het zeg!’

​Tot mijn opluchting zwichtten ze en gingen onder hoongelach weer de klas in. Met mijn 1,95 lengte had ik toch een voordeel.

Tijdens die cursus moesten we ook lessen aan elkaar geven. De eerste keer dat het mijn beurt was, kreeg ik na 3 minuten een volledige black-out. Na, voor mijn gevoel uren, begon ik gewoon opnieuw. Bij de nabespreking bleek dat niemand dit had opgemerkt.

Uiteindelijk ben ik toch nog ‘meester’ geworden, bij de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Pretoria (en als gastdocent in Boekarest, Tallinn, Beijing etc)

Toen ik na een college bij de Universiteit van Pretoria terug liep naar mijn appartement, kwam plotseling het gevoel bij mij op dat de studenten denken dat ik de ‘waarheid’ vertel. Dus de volgende keer opende ik het college met die vraag. Inderdaad, bijna alle vingers gingen omhoog. Grote verbaasdheid toen ik probeerde uit te leggen dat ik alleen maar ‘mijn’ waarheid vertelde en dat het hun taak was om te onderzoeken in hoeverre ik gelijk had. Ze vonden het een leuk perspectief.

Van al mijn onderwijsactiviteiten vond ik het stimuleren van de studenten het leukst.  

_____________________________________
www.albertkb.nl

Herinneringen.

Maandag wasdag, dinsdagmiddag de kapper dicht, woensdagmiddag de groenteman …. in Amsterdam althans …. als ik het mij goed herinner. Nu scheelt het niet veel of AH is bijna 24 uur per dag open.

Zondagavond werd een grote teil met wasgoed op het gasfornuis gezet, verhit en dan kon het de hele nacht weken. Ik herinner me goed het wasbord waarop mijn moeder vervolgens op maandag een en ander verwerkte. Ik heb geen idee wanneer de eerste wasmachine bij ons thuis zijn intrede deed. Wel weet ik nog de komst van de tv, met alle gevolgen van dien. Woensdag- en zaterdagmiddag het huis vol met kinderen die na afloop een snoepje kregen en de ‘tribune’ die opgebouwd werd voor een voetbalwedstrijd. Zij kregen geen snoepje na afloop, maar hadden intussen iets anders gekregen.

Een paar jaar geleden las ik een studie waaruit zou blijken dat ondanks de intrede van allerlei apparaten, de hoeveelheid tijd die huisvrouwen aan het ‘huishouden’ besteden nauwelijks is gewijzigd, ondanks Dyson en voorgangers (http://www.dyson.nl/).

Na terugkomst in Jacumã werden we 5 dagen verrast met storm en enorme regenbuien. Een beetje teveel van het goede, zelfs voor de tuin. Het zwembad stroomde over. Zeker een meter breed werd de duinenrij meegenomen naar de zee. Veel van de ‘baraca’s’ aan het strand hadden forse schade: terrassen onderuitgehaald etc. De schade aan het eigen huis beperkt zich gelukkig tot een drijfnatte muur aan de windzijde. Die wordt nu in een snel tempo weer droog.

Ik las intussen (voor de 2^e keer) Henning Mankell’s Midzomermoord. Het speelt zich grotendeels in augustus af in Ystad, Zweden ( we zijn er geweest en hebben er rondgelopen). Hij herhaald vele malen dat het zo warm is: ’s avonds zelfs 19 graden. Hier is het ondanks de dagenlange regen niet onder de 22 graden geweest. Maar ik liep wel met een lange broek, hemd, trui en sokken rond.

Mankell hield tijdens IFLA 2010 de keynote speech. Een heel goed verhaal en een zeer aimabele man.

Tijdens het verblijf in Europa is Uma overleden. Zij was de middelste van de drie puppy’s. Neta besteedt nog steeds veel aandacht aan haar grut: opletten of er geen problemen zijn en met ze spelen. Zo zijn ze gisteren met hun drieën zeker een uur bezig geweest om ieder aan een kant van een plastic zak te trekken, die ze ergens gevonden hadden.

Op de foto is Madame Nora, de oudste. Poepie (zoals ik haar voor het gemak maar noem) is kennelijk weer ergens aan het spelen. Zij liggen graag onder banken, bedden enz. Gezien hun hoogte niet zo verwonderlijk.

Tijdens IFLA in Lyon (http://conference.ifla.org/ifla80/) kwam ik Christina Tovete weer tegen. Na jaren van goede samenwerking had ik haar weer een hele tijd niet meer ‘gezien’. Als je dan vervolgens afscheid neemt, bekruipt toch de gedachte dat dit, gezien de leeftijd,het misschien de laatste keer is dat je elkaar treft.

Ongeduldig, als ik ben, kan ik maar moeilijk wennen aan de trage ‘upload’ en ‘download’ snelheden. Maar als het waar is dat je ‘geest’ je in een paardrijtempo achter na komt, heb ik nog wat te verwachten. Het ‘uploaden’ van deze drie plaatjes duurde 45 minuten…….

Ik zou verder graag verlost willen worden van al die berichten dat ik een prijs gewonnen heb of waarin gevraagd word deel te nemen aan een uiterst lucratieve activiteit. Maar dat zal wel blijven zoals Cicero, die geacht wordt iedere toespraak te hebben beëindigd met 'en voorts ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden'.