Vooruitgang

Google Maps heeft het nu mogelijk gemaakt verder in te zoemen in onze omgeving in Jacumã (https://maps.google.com/maps?q=-7.281068,-34.79976&ll=-7.281146,-34.799739&spn=0.001796,0.002838&num=1&t=h&z=19
Het huis, tuinen en zwembad zijn goed te zien. Wat nog niet te zien is dat er een 'rondweg' is gemaakt om de hoofdstraat van Jacumã te ontzien. Komende vanaf Conde sla je voor Jacumã rechtsaf. Het grootste deel van het jaar is het niet nodig, maar met feest- en vakantiedagen kan het aardig druk zijn. En daarmee heeft ook de eerste rotonde zijn intrede gedaan. Ook de toegang vanaf Joa Pessoa is gewijzigd. In plaats linksaf op een T-kruising, moet je nu eerst 800 meter richting Conde en dan terug richting Jacumã. Daarbij zijn een paar ingewikkelde 'retorno's gemaakt. Het ziet er allemaal een beetje overdreven uit.

Afgelopen maandag (25 maart) ben ik uitgegleden op de natte tegels ... Een wond boven mijn rechteroog bloedde zo erg, dat ik naar Conde moest om het te laten hechten (ca 4 cm). De bloeduitstorting is nu mijn oogleden voorbij en hangt als een dikke blaas onder mijn oog. Maandag mogen de hechtingen eruit, maar voorlopig ga ik dus met drie wenkbrouwen door het leven.  

PS.
Net even in zee en vervolgens in het zwembad (te zien op de foto) gezommen. Watertemperatuur 32 graden .....  Heerlijk

Plannen

Tja plannen en ‘plannen’. Ik las mijn vorige verhaaltje nog even door. In plaats van dat ik beter werd, werd ik zieker. Hoge koorts, vreselijk misselijk, niet kunnen/willen eten. Na en week was ik ongeveer 7 kilo afgevallen. Toen de koorts wat gezakt was naar de ‘posto medico’. Na een venijnige prik in mijn vinger werd vastgesteld dat ik ‘diabetes’ had. Geen leuk vooruitzicht. Vooral het regelmatige prikken in mijn vinger leek mij minder geslaagd. De volgende dag naar een kleine privékliniek vlakbij voor een echte bloedtest. Daar werd me gevraagd of ik een infuus wilde om een beetje op te knappen. Goed idee! Maar eerst een doktersonderzoek. Na 5 minuten kwam de eerste uitslag van de bloedtest al: alles OK. Toen het infuus. Dat bleken er twee te worden. Het eerste infuus liep na verloop van tijd vast en voor de tweede konden ze geen geschikte ader vinden. Ik leek wel een speldenkussen. Alles bij elkaar duurde het 2 uur voordat 2 x 0,5 liter naar binnen was. Inmiddels was de tweede uitslag ook bekend: ook OK. Dus grote opluchting. De arts hield het op een maaginfectie. Dus met allerlei medicijnen naar huis, waaronder een stevig antibioticum.

We zouden 23 januari naar Nederland gaan, maar omdat de paspoorten er nog niet waren, konden we niet weg. Bellen met de ambassade om de codes van de postverzending te weten te krijgen. Die van Ari was bekend. Mijn paspoort lag nog op de ambassade. Op het postkantoor hier bleek zijn paspoort al drie dagen te liggen, maar omdat zijn voornamen op de envelop stonden (plus het volledige adres) ‘dachten’ de ‘dames’ dat het om een heel ander iemand ging. Wij razend. Enfin Ari wilde niet alleen vast vooruit naar Nederland. Op de 29^e kwam mijn paspoort aan en zijn we de volgende dag meteen vertrokken. Zodoende kon ik 1 februari naar de huisarts (ik sta nog steeds ingeschreven bij de studentenartsen). Omdat ik geen afspraak meer kon maken, ging ik naar het inloopspreekuur om vast bloed te laten prikken. De arts was echter zo vriendelijk om mij toch helemaal te onderzoeken. Ze had geen idee wat het kon zijn. In elk geval was mijn bloeddruk veel te hoog. Maar dat kan goed ‘wittejassenbloeddruk’ zijn, daar had mijn moeder ook last van. Doorgestuurd naar het OLVG, waar er 7 buisjes bloed werd afgenomen. ’s Middags belde ze me met de mededeling dat er een aantal waarden niet goed waren, maar dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik zou de 13^e februari terugkomen. 

De volgende dag door naar Avoriaz waar we dus eigenlijk de 27^e hadden moeten arriveren. Maar dus nog net op tijd om met Gerda erbij de verjaardag van Mary te vieren. De volgende dag moesten ze weer terug naar Nederland. Ik was veel te slap om te skiën, dus Ari ging alleen. Trouwens, je kon bijna geen hand voor ogen zien vanwege de sneeuw. Maandagochtend ging Ari weer enthousiast de deur uit, om een paar uur later met een grote mitellaconstructie terug te komen. Gevallen en schouder uit de kom. Het had weinig zin om eerder naar Nederland terug te gaan, dus gebleven en veel gelezen. Want het weer was bar en boos, enorm veel sneeuw iedere dag.

Het was mij intussen duidelijk dat ik de reis naar India moest afzeggen. Dat werd me niet in dank afgenomen, maar het was niet anders.

Terug in Nederland weer bloed afgeven en later urine. Eind deze week krijg ik via e-mail de uitslag.

Aan het realiseren van de workshop in Wroclaw hadden we twee jaar gewerkt … het is niet zo ver weg…. en de workshop was maar één dag. Dus gegaan. Het was een hele hijs, maar een leuk ‘publiek’. In plaats van de gebruikelijk 20-25 deelnemers waren er ruim 70.

Vervolgens stond de afscheidsreceptie van Mary op het programma. Dat was een hele leuke gebeurtenis met heel veel cadeautjes. Als tegencadeautje bood Mary een optreden van Bellisama-la-Cantante 

De volgende dag zijn we weer naar Jacumã vertrokken.

Je kunt dus veel ‘plannen’,  je moet maar afwachten wat er gebeurt. Maar ik herhaal tijdens mijn workshops wat Darwin geschreven schijnt te hebben: "...it is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change...“