Vervolg

November was een ‘rustige’ maand, die voorbij vloog. Begin december hadden een ‘weekendinvasie’ van 50 scholieren uit Vista Serrana met begeleiders. Aan Ari was op het laatste moment gevraagd om ‘passende’ huisvesting te vinden. Die was er niet echt omdat er weer een regionale feestdag was. Uiteindelijke bleek het huis van Jara (is van haar zuster) een oplossing te kunnen bieden. Ik was er nooit in geweest, maar het is inderdaad ingericht voor redelijk grote groepen. Maar niet voor meer dan 50 personen. Dus een aantal van de begeleiders bij ons in huis. Alles meegenomen uit Vista Serrana. Het was een groot feest, maar niet al te vaak.

 

Op 12 december werden in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam door IHLIA  20 'Roze Levensboeken' gepresenteerd. Eén ervan is aan mij gewijd. Tijdens de presentatie werd gemeld dat ik helaas inmiddels was overleden. Gelukkig ware Ary-Jan, Mary en Martien aanwezig om te vertellen dat ik nog steeds in leven ben.

Vorige week een lang weekend naar Vista Serrana, waar ik me weer verbaasde over het aantal grote, luxe huizen dat er is neer gezet en over de wijze waarop verdiepingen op de simpele huizen wordt gezegd en luxe gevels worden toegevoegd.

Ik ben kennelijk niet de enige want 2 avonden geleden waren er plotseling 20 politieauto’s met inzittenden en werden een heleboel mensen aan gehouden … Men zocht drugs en wilde weten op welke wijze al dat bouwen werd gefinancierd. Leuke Kerst!

En dat is dan meteen een mooi moment om iedereen Prettige Kerstdagen en een voorspoedig 2014 te wensen.

PS

Het heeft me twee uur gekost om deze tekst, maar vooral de plaatjes geüpload te krijgen. Dat is niet echt lekker werken.

Nagekomen bericht

Ik had het hieronder staande bericht wel geschreven, maar niet ‘gepubliceerd’. Daarom alsnog.

Oktober was niet alleen de maand waarin Mary in Jacumã was, maar ook het ECIL congres van 22-25 oktober in Istanbul (http://ecil2013.ilconf.org/). Daar is jaren aan gewerkt.

Mary en ik reisden samen tot Lissabon en we konden een upgrade naar de Businessclass krijgen. Die zat half vol. Voor Mary was het de eerste keer op een intercontinentale vlucht. Toen ik op de knop ‘bed stand’ drukte en de stoel uit zichzelf de bijna horizontale stand innam, leverde dat de nodige hilariteit op. Met alles erop en eraan, noemde ze het traject een ‘feestje’. De enkele keer dat het me lukt om zo te reizen, ervaar ik het ook zo.

ECIL was een groot succes. Ik presenteerde een ‘invited paper’ en het was leuk om te praten met Paul Zurkowski die in 1974 de term ‘information literacy’ introduceerde. Hierdoor is hij denk ik de meest geciteerde persoon in het vakgebied. Ik moest indertijd naar Londen reizen om het artikel te kunnen lezen. We hadden een leuk gesprek, dat hij later in later in een interview als een van de hoogtepunten van de conferentie noemde. Nu ik toch naast mijn schoenen loop: in het voorjaar gaf ik een gastcollege in mijn oude lsg van de UvA. Door de studenten is het aangegeven als een van de highlights van de module ……

Voor de laatste dag van de conferentie waren diverse ’tours’ georganiseerd. Om niet zelf alles te hoeven uit te zoeken, maar voor dagtour ingeschreven. Ik  was mijn wekker en gsm vergeten …. En werd om 8:00 wakker en de vertrektijd was 8:30. Dus na enige aarzeling toch het bed uit en hollend naar de verzamelplaats waar ik (zonder scheren en ontbijt) om 8:25 hijgen aankwam. Om vervolgens tot 9:00 te moeten wachten op enkele laatkomers, die ongegeneerd aankwamen.

Ik heb het niet zo op die groepen, maar het scheelde bij de kassa’s bij het Tokapi paleis, Aya Sofia, Blauwe Moskee, Tapijtenverkoper en de Grand Bazaar ….. Maar overal dikke drommen mensen, waar ik dan gelukkig meestal overheen kan kijken. Het is me voor het eerst gelukt om mijn ‘groep’ kwijt te raken. We moesten op een bepaald tijdstip ergens zijn, ik was 5 minuten te laat en zag de gids niet en geen enkel bekend gezicht. Naar de plaats waar we uit de bus waren gestapt …. Ook geen bekenden. Toch nog een keer naar de andere plek …. Weer terug bedacht ik om naar de volgende ‘bezienswaardigheid’ te gaan. Maar na 5 minuten toch maar weer terug en ja hoor, plotseling hoorde ik uit vele manden ‘Albert’ … en daar kwam mijn groep aanlopen. Ze waren op precies het juiste moment van de afgesproken plek weggegaan en hadden ergens anders staan wachten. Dat herhaalde zich nog een paar keer op die dag. Niet echt handig.

Oh ja! Hier praten Paul Zurkowski en ik met elkaar. Ik reageerde even op een opmerking van zijn dochter ......

De volgende dag moest ik om 7:00 op om naar het vliegveld te gaan en heb me maar laren wekken…..