Bijpraten

Het huis ziet er weer strak en schoon uit. Ik had eigenlijk ook wel zo’n opknapbeurt nodig, want ik lag ziek in bed. Griepachtige verschijnselen, koorts, heel misselijk, neiging tot overgeven. Ik ben nooit goed geweest met anti peristaltische bewegingen en als je dan een lege maag hebt… Enfin vorige week leek het over te zijn maar nu weer verkouden en misselijk. Het zal wel weer een keer overgaan.

Woensdag vertrekken we naar Europa (vertrektijd 23:30) voor een skivakantie in Avoriaz en 12 en 13 februari naar India (Punjabi) voor een keynote speech en een workshop over MIL (Media and Information Literacy) en dan naar Wroclaw (Polen) voor een workshop over hetzelfde thema.

Voor India is een visum vereist. Je kan op internet het aanvraagformulier invullen, afdrukken, ondertekenen en opsturen met paspoort, kopie gele koorts ed. Het heeft me vier dagen gekost om de formulieren gereed te krijgen. Deels omdat het systeem niet reageerde, deels omdat de internetverbinding weer dacht dat hij een stoplicht was.

Tijdens het invullen bleek dat het paspoort van Ari niet meer 6 maanden geldig was na inreis. Het was nog maar 5 maanden geldig ….. en dat voor 5 dagen in februari.

Ik vind het geen prettig idee om mijn paspoort op te sturen, maar het kon niet anders, dus aangetekend per SEDEX. Je kon het mooi volgen op internet en na 2,5 dag was het inderdaad op de ambassade van India. Je zou dan de status via hun website kunnen volgen. Maar al wat ik zag was opnieuw een scherm waarop ik de gegevens moest invullen, of een scherm dat de aanvraag niet bekend was. Meestal is zo’n visum een stikker die in je paspoort wordt geplakt. Ze zouden dus ook gewoon alleen de stikker kunnen sturen.

Enfin afgelopen woensdag een telefoontje van de ambassade dat we beter een toeristenvisum kunnen aanvragen dan een conferentievisum. We konden de nieuwe aanvragen dan per e-mail opsturen. Twee dagen later een telefoontje dat mijn aanvraag was goedgekeurd, die van Ari niet.

Heel vervelend, maar niets aan te doen.

Ik werd ’s nachts wakker met de vraag hoe het zit met het binnenkomen van Europa voor Ari. Tot nu toe gaf dat in Lissabon geen problemen. Dus ik mijn bed uit, internet: Brazilianen hebben geen visum nodig, maar hun paspoort moet 6 maanden geldig zijn na inreis ……..

Wat te doen? Proberen met een spoedprocedure een verlening cq nieuw paspoort te krijgen of ‘gewoon’ de gok nemen met het risico dat Ari wordt teruggestuurd en ik door ga naar Amsterdam.  

Wat een dag!

Gistermorgen vroeg naar Police Federal inJoao Pessoa. Omdat het internet weer als knipperlicht werkte konden we geen afspraak maken. Dus in de rij, zo’n 60 mensen ….maar het viel mee, de meesten kwamen een identiteitskaart ophalen. Een ‘Passaporte de Emergência’ wordt alleen voor zeer speciale omstandigheden afgegeven. In ons geval werd het verzoek afgewezen.

Onze paspoorten zijn al bijna 12 werkdagen onderweg. Ari heeft via internet een nieuw paspoort aangevraagd, maar dat duurt een week en is dus te laat. Hopelijk komen ze maandag aan en dan willen we bij een ander kantoor van de Police Federal proberen alsnog een nieuw, cq een verlenging van 1 maand te  krijgen. Maandagavond weten we dus meer.

Zoals gebruikelijk ‘als’ we een en ander geweten hadden, dan hadden we het anders gedaan. Meteen een nieuw paspoort aangevraagd en die zouden we nu dan al een week hebben. Maar het tijdverlies door de slechte internetverbindingen hebben wel een vervelende rol gespeeld.

Thuis gekomen bleek de elektriciteit uitgevallen te zijn. Er ging het verhaal dat er een explosie en brand was geweest. Dus afwachten hoe lang het zou duren.

Ik had geen zin om thuis te lunchen, dus naar Nelson hier vlakbij de nieuwe stamkroeg. Een ‘sopa’ en ‘macaxiera frita’ is voor mij soms meer dan voldoende.

Na een uurtje had ik het wel gezien en ging naar huis. Daar bleek de sleutel van de glazen deur niet meer in mijn broekzak te zitten. De sleutel zit aan een lang koord. Eerst de sleutel erin, dan een potlood en vervolgens mijn leesbril. Dus lag het voor de hand te concluderen dat bij Nelson aangekomen, ik bril en potlood uit mijn zak gehaald, dus ligt het daar op de grond.

Ik dus terug, toch goed oplettend of hij op het strand lag. Nee dus. Maar ook niet bij Nelson. Dus weer terug. Goed opletten, maar nee hoor.

Gelukkig was er na 4 uur weer stroom, maar geen internet.

En toen kwam Francisco … (de mannelijke helft van mijn nieuwe ‘koppel’), praat voor mij volstrekt onverstaanbaar, ik zeg op goed geluk ‘ja’ en ‘nee’) met de sleutel aanlopen. Hij had hem in de Palmentuin gevonden. Voor mij een volstrekt raadsel: zo’n sleutel kruipt toch niet uit zichzelf naar boven! Maar ik wel blij

Er lopen meerdere mensen rond met stapels kopieën van film en muziek dvd’s. Meest drie voor 5 real ( zeg maar 1 euro per stuk). Vanmiddag ‘scoorde’ ik ‘De Heineken ontvoering’ en ‘Doodslag’.

We kopen wel af en toe film dvd’s, maar we kijken er zelden naar. Ik denk dat er hier ‘kijktijd’ voor meer dan een jaar ligt.

’s Avonds om 21:00 kwam de eigenaar van de internetnet provider (klopt taalkundig niet) langs om de instellingen te corrigeren. Door het uitvallen van de stroom waren storingen ontstaan. Dat was snel gedaan en hij bleef nog even hangen voor een praatje. Nou ‘hangen’, met zijn grote, dikke lijf paste hij precies in de stoel. Hij heeft 400 klanten en weet ook dat hij te weinig capaciteit heeft om die allemaal te bedienen. Zo aan het eind van de middag en in het weekend ziet hij de ‘meter’ omlaag vliegen.

Vandaag geen foto's, dat duurt te lang. Dus tot zover maar weer even.

Vervolgens

Gisteravond kwamen er plotseling 2 katten langs: een wat oudere lapjeskat en een schriele, witte jonge poes. De honden vonden het helemaal niets. De lapjeskat verdween snel en de witte ging gewoon op een van de stoelen op het terras zitten. Neta is vervolgens bijna 2 uur bezig geweest met blaffen tegen de poes. Die bleef gewoon rustig zitten …. Ik ben vervolgens naar bed gegaan.

Vanmorgen bleek dat de witte poes het ‘hondenhuis’ weer als ‘thuis’ had geaccepteerd (mogelijk daar ooit geboren), maar ook graag wilde eten. En ja hoor, de visrestjes hadden de voorkeur boven de kiprestanten. Verder wil ze graag ‘aangehaald’ worden, maar tja, wie niet.

Het 'tuinieren' hier in de tropen is best gecompliceerd. Mijn 3 tamarindaboompjes zijn 30 cm groot geworden en zagen er prachtig uit. Gisteren in 1 dag door de zon 'opgegeten'. Niets van over. Ik ben succesvoller met het kweken van palmbomen. In ieder geval het type dat we hier hebben. Het schijnt merkwaardig te zijn, want ze zijn duur, en het lukt mij steeds.

Het is nu zomer/vakantie tijd hier. Dus op het strand mensen (vooral onder parasols) en lange rijen in de ‘mercadinho’ voor boodschappen en de enige ATM in Jacuma.

Klus klaar

Klus klaar

Ik loop weer hopeloos achter. Afgelopen vrijdag is de opknapbeurt van het huis afgerond. Scheuren uitgehakt en opnieuw gevuld, nieuwe stuclagen aangebracht (dus veel schuren en dus nog meer stof). Minimaal vijf mensen over de vloer die deels van eten en drinken moeten worden voorzien.

Zoals Mary schreef: ‘je bent je huis kwijt’

Om het nog iets ongemakkelijker te maken werd ik ziek. Griepachtige verschijnselen, misselijk (ik ben nooit goed geweest in ‘overgeven’ en als je dan al niets in je maag hebt, is het heel vermoeiend), koorts tot 40 graden ’s avonds. Enfin, het oude adagio gecombineerd: zonder medicijnen duurt het een week, met medicijnen 7 dagen. Ik ben er nu bijna vanaf, het voelt alleen nog maar als een verkoudheid….

Rond 'Oud en Nieuw' was er een kleine invasie uit Viesta Serrana .... 3 volwassenen en 2 kinderen ..... maar de hele dag bezig met er voor te zorgen dat er genoeg eten is ..... en er wordt veel gegeten en gedronken.

Intussen moest een en ander georganiseerd worden voor de acceptatie voor een keynote speech en een workshop in Punjabi University, India. Als EU-burger ben je gewend zonder problemen grenzen te overschrijden. Voor India lag het iets anders. Er is weliswaar een systeem om via internet de visumaanvraag te doen, maar daarna moet het paspoort bij de ambassade worden ingeleverd. Er waren veel problemen met het systeem en het heeft me bijna een week geduurd tot ik de aanvraag kon afdrukken. De betaling moet via een bankcheck gebeuren… dus naar  mijn bank in Joao  Pessoa, (over Joao Pessoa later meer) kopieën van ‘Yellow fever injections’, pasfoto’s die niet het juiste formaat hebben. en zo voorts….

Gistermiddag had ik alle documenten klaar ….. zowel voor Ari als mijzelf.     Dus naar het postkantoor om een en ander, inclusief het paspoort zo veilig mogelijk te verzenden. Dat is gelukt ….. blijkt het dat het drie dagen duurt voordat de post daar aankomt. Dus afwachten maar.

Dan ligt er het verzoek om op 20 februari een workshop in Wroclaw, Polen te geven, om een eerdere toezegging waar te maken.

Genoeg voor vandaag.